ఖబర్దార్

నువ్వు నాకేమో బంగారు కొండ
నేను నీకొరకై నిండిన పాలకుండ
ఇద్దరం ఒకరికొకరం అండాదండ

నువ్వు నాకు ఇష్టమైన సున్నుండ
నేను నీకు ఇష్టమైనట్టి కలాకండ
ఇద్దరం తిందాం తీపి కడుపునిండ

నువ్వు అనుకోకు నన్ను గుదిబండ
నేను నీ కోసం ఊగేటి పచ్చజెండ
ఇద్దరం ఒకటైతిమా సుందరకాండ

నువ్వు లేని జీవితం పెద్ద అనకొండ
నేను లేనిది నువ్వొక ముదురుబెండ
ఇద్దరం కలిసుండటం మన ఎజెండ

నువ్వు కాదన్నావా నీ మొఖం మండ
నేను అవుతా నిన్నుకాల్చే మండేఎండ
ఇద్దరి మధ్య జరుగును కిష్కింధకాండ

అతడు-ఆమె

అతడు-జీవులలో అత్యంత ఉన్నతుడు

ఆమె-ఆదర్శాలలో మహోన్నతమైనది..

అతడు-సింహాసనం పై కూర్చుని ఉద్దరిస్తే

ఆమె-బలిపీఠమైనా ఓర్పుగా సహిస్తుంది..

అతడు-మెదడై కాంతిని వెదజల్లుతుంటే

ఆమె-హృదయమై ప్రేమను కురిపిస్తుంది..

అతడు-పరాక్రమంతో చలామణి అవుతాడు

ఆమె-తాను బలౌతూ ఉత్కృష్టమౌతుంది..

అతడు-అధిష్టాన ఆధిపత్యం బలమైనదైతే

అమె-ప్రాధాన్యతతో కూడిన హక్కౌతుంది..

అతడు-అపరితమైన మేధావి అనుకుంటే

ఆమె-అనిర్వచనీయమైన దేవతనిపిస్తుంది..

అతడు-కాంక్ష సర్వోన్నతమైన కీర్తి అయితే

ఆమె-ఆకాంక్ష ఎంతో ధర్మంతో కూడింది..

అతడు-మెదడు అంతా ఆలోచనలకు నెలవు

ఆమె-కలలుకంటూ కాంతిని వెదజల్లుతుంది..

అతడు-ముత్యాలు దాగిన మహాసాగరమైతే

ఆమె-అహ్లాద అబ్బుర సరస్సై సాగుతుంది..

అతడు-దేవాలయం అని ఆవిష్కరించుకుంటే

ఆమె-ఒక పుణ్యక్షేత్రంగా మోకరిల్లవల్సింది..

సంక్షిప్తంగా:-భువి ముగిసిన చోట అతడు

స్వర్గం ఆరంభమయ్యేదే ఆమెతో అనవచ్చు..

నీకు నువ్వు.

కొన్నిరోజులు కఠినంగా గడిపేస్తూ

దుర్లభంగా సాగవల్సి ఉంటుంది..

ఏకాంతంగా మనసు మాట వినేస్తూ

మనోనిబ్బరాన్ని పెంచాల్సి వస్తుంది..

బాధకి ముసుగేసి దుఃఖాన్ని దాస్తూ

నవ్వుతూ పోరాడవల్సి ఉంటుంది..

వచ్చే కష్టాల్ని రానిచ్చి దిగమ్రింగేస్తూ

నీపోరాట ప్రతిభని మెచ్చాల్సి వస్తుంది..

చేస్తున్న ఒంటరిపోరాటం జబ్బచరుస్తూ

నీ ఆత్మస్థైర్యానికి నీవే గర్వించాల్సింది..

నీకోసం నువ్వూ నీకై నీవుగా జీవిస్తూ

ఏదేమైనా చివరిదాకా బ్రతకవల్సిఉంది..

జీవితబొంత

జీవితంలో జనం అతుకులబొంతలా కలుస్తారు

కొందరు కోరుకున్న దానికంటే పెద్ద ముక్కగా

కొందరేమో చిన్న ముక్కలుగా జతకూడతారు!

జీవనబొంతలో వివిధ గుడ్డపేలికలై సాగుతారు

కొన్నిపేలికలు చికాకు పెట్టే చతురస్రాకారంగా

మరికొన్నేమో ముతకదారపు పేలికలైమిగిలేరు!

జీవించడానికి రంగుబట్టలెన్నో అతుకుతుంటారు

కొంతమందిని పనికిరాక మనం వదిలివేస్తాంగా

కొంతమందేమో బట్టముక్కలై కుట్టేయబడతారు!

జీవనానికి ప్రతీ గుడ్డముక్క అవసరమనితెలిపేరు

కొద్దిపాటి గుడ్డలు నాలుగుమూలల అతికినట్లేగా

కొద్దిపాటి జనమేమో చిరిగిపోయి విడిపోతారు!

జీవించేబొంత చాలాచిన్నదని తెలుసుకున్నవారు

కొంతకాలం ఉండిపోవారి నుండి ఏం కోరరుగా

కోరివచ్చిన వారి మనసున చిరకాలం ఉంటారు!

ఆమె ఏమిటో..

ఎప్పుడూ నవ్వుతూ కనబడుతుందని

ఎంతో శక్తిమంతురాలు అనుకుంటారు

కానీ ఆమెకే తెలుసు ఆమె ఏమిటో..

కంటినిండా కలలతో అందంగుందని

ఎంతో తెలుసుకోవాలని ఆరాటపడతారు

కానీ అమెకే తెలుసు వారు ఏమిటో..

ప్రేమ పంచి నిస్వార్ధంగా ప్రేమిస్తుందని

ఎంతో మంది ఆశగా ఎదురు చూస్తారు

కానీ ఆమెకే తెలుసు మర్మం ఏమిటో..

చేసే నిశ్శబ్దపోరాటం మూసి కప్పెట్టిందని

ఎంతో ధైర్యం చలాకీపిల్ల అనేస్తుంటారు

కానీ ఆమెకే తెలుసు ఆయుద్ధం ఏమిటో.. వివరించలేని దుఃఖం బెంగ కనబడట్లేదని

ఎంతో లోతైన వ్యక్తిత్వం కలది అంటారు

కానీ ఆమెకే తెలుసు ఆందోళ ఏమిటో..

అంచనాలేసి తనపై తానే ఆధారపడిందని

ఎంతో తెలివైనామెని మరచిపోలేమంటారు

కానీ ఆమెకే తెలుసు సంకల్పం ఏమిటో..

ఇతరుల లోపాలు వివరాలు పట్టించుకోదని

ఎంతో పొగరుబోతని నిరుత్సాహపరుస్తారు

కానీ ఆమెకే తెలుసు ఆత్మబలం ఏమిటో..

ఓయ్ గుర్తుందా!?

మనసు గాయపడిన ప్రతీమారు..
నీ పెదవులు నానుదుటిని తాకేవి
ఆ స్పర్శ మరింత ప్రేమని పెంచేది
అలా నీ కౌగిట ఒదగాలని ఉండేది!

మనం కలిసిమెలిగిన ప్రతీమారు..
నీ సాంగత్యం నాలో ఆశలు రేపేవి
ఏవో ఊహలతో ఏదో అయిపోయేది
అవి కాకున్నా సుఖమే అనిపించేది!

చిగురువసంత కలల్లో ప్రతీమారు..
నీ నవ్వులే నాకనుల కాంతులైనవి
నిష్కల్మష నవ్వే అమృతం అయ్యేది
అదేగా బ్రతుక్కి బలాన్ని చేకూర్చేది!

నాగుండె కొట్టుకున్న ప్రతీమారు..
నీ హృదయంపై అవి పిచ్చిగీతలైనవి
తెలియని అనురాగమేదో దాగుండేది
ఆ అస్పష్టతలోనే స్పష్టత కనిపించేది!

తీర్పు..

ఆడుకునే వయసులో తిండిపోతుని నేను..

తన్నులూ వాటితోపాటు చీవాట్లు కూడాను

ఇవి సరిపోవని ఈసడింపులు జత కలిపాను

ఆకలితో సరితూగలేక అవన్నీ చతికిలబడెను!

ఎదుగుతున్న కొద్దీ మోసగించబడ్డా నేను..

చురుగ్గా పనిచేసి వేరేపని నెత్తినేసుకున్నాను

మనం చేసిందేదీ ఊరికేపోదు అనుకున్నాను

అవసరానికేదీ అక్కరకురాదని తెలుసుకున్నాను!

అలా కాలంతోపాటుగా సాగిపోయా నేను..

మంచీచెడు వ్యత్యాసాలు వెలివేయబోయాను

ప్రేమను పంచి ఇప్పుడు అడుక్కుంటున్నాను

ఇవ్వాలి ఆశించరాదని సూక్తులు వింటున్నాను!

ఆకలిచచ్చి ఏం తినాలని అనిపించక నేను..

కడుపువీపు కలిసి అతుక్కున్నట్లున్నా కూడాను

ఒడ్డున ఒంటరినై విషాదాన్ని నీటిలో కలిపాను

జీవితం ఇచ్చే తీర్పు కోసమై వేచి ఉంటాను!

నీ జత

నీవుంటే పరిసరాలన్నీ పచ్చిక బయళ్ళు
సంధ్యవేళ సంతోషం రేయేమో పరవళ్ళు

గాలే గెంతులేసి వేణుగానమై వినిపించు
మాటలే మంగళ వాయిద్యాలు మ్రోగించు

లోలోన తనువే పులకరించి నాట్యమాడెను
నెమలి పరవశమై కన్నీటితో సరసమాడేను

కనుల నిండా కలలేమో కిలకిలా నవ్వేసె
వసంతకాలమే పువ్వులన్నీ జల్లుగా కురిసె

చింతలన్నీ చెట్టుపైకి ఎక్కి తైతెక్కలాడాయి
ఊహలన్నీ ఉత్సాహాన్నిస్తూ ఊయలూగాయి

నీవుంటే మొత్తానికి జీవితం నందనవనం
లేకుంటే అధోగతీ అంతులేని అంధకారం!

నేటిపాఠం

నాకు పరిచయమైన ప్రతీఒక్కరూ జ్ఞానులే

అయినా వారెందుకో ఎప్పటికీ అర్థంకారు

నాకు తెలిసినవారు అందరూ ఆశాపరులే

ఏదో ఒక కోరికతో కొట్టుమిట్టాడుతున్నారు

నాకు ఎవర్ని చూసినా అన్నీ అనుమానాలే

ఏది మంచో ఏది చెడో తెలియక కంగారు

నాకు ఎవరెన్ని చెప్పినా బోలెడు సందేహాలే

జీవితం గురించి ఎవ్వరూ సరిగ్గా చెప్పలేరు

నాకు రోజూ బ్రతుకునేర్పే పాఠాలు ఎన్నోలే

ఊపిరన ఉదయాస్తమాలతో అల్లిన నవ్వారు

నాకు చిట్టచివరిగా బోధపడింది ఒక్కటేలే

పోయినోళ్ళంతా ఒకప్పుడు బ్రతికుండేవారు