మట్టితో చేయబడ్డ మనం నీటమునిగి తేలుతున్నాం...చావే చివరి మజిలీ అని తెలిసికూడా పయనిస్తున్నాం...
కట్టెలపై కాలే శరీరాన్ని సింగారించి మరీ మురుస్తున్నాం...
వెంటరాదని తెలిసికూడా ధనార్జనకై రేయింబగలు శ్రమిస్తున్నాం...
చెడుకి దరిచేరిన మనం మంచిని మంచువలే కరిగిస్తున్నాం...
నలుగురిలో రానినవ్వుని పెదవులపై రంగరించుకుని రాణిస్తున్నాం...
కృత్రిమత్వంతో కరుణను సైతం కఠినంగా కాళ్ళరాచేస్తున్నాం...
ప్రతిరోజు పడిలేస్తూ ఎందుకిలా చచ్చి బ్రతికేస్తున్నాం...?????
