ఓయ్ గుర్తుందా!?

మనసు గాయపడిన ప్రతీమారు..
నీ పెదవులు నానుదుటిని తాకేవి
ఆ స్పర్శ మరింత ప్రేమని పెంచేది
అలా నీ కౌగిట ఒదగాలని ఉండేది!

మనం కలిసిమెలిగిన ప్రతీమారు..
నీ సాంగత్యం నాలో ఆశలు రేపేవి
ఏవో ఊహలతో ఏదో అయిపోయేది
అవి కాకున్నా సుఖమే అనిపించేది!

చిగురువసంత కలల్లో ప్రతీమారు..
నీ నవ్వులే నాకనుల కాంతులైనవి
నిష్కల్మష నవ్వే అమృతం అయ్యేది
అదేగా బ్రతుక్కి బలాన్ని చేకూర్చేది!

నాగుండె కొట్టుకున్న ప్రతీమారు..
నీ హృదయంపై అవి పిచ్చిగీతలైనవి
తెలియని అనురాగమేదో దాగుండేది
ఆ అస్పష్టతలోనే స్పష్టత కనిపించేది!

తీర్పు..

ఆడుకునే వయసులో తిండిపోతుని నేను..

తన్నులూ వాటితోపాటు చీవాట్లు కూడాను

ఇవి సరిపోవని ఈసడింపులు జత కలిపాను

ఆకలితో సరితూగలేక అవన్నీ చతికిలబడెను!

ఎదుగుతున్న కొద్దీ మోసగించబడ్డా నేను..

చురుగ్గా పనిచేసి వేరేపని నెత్తినేసుకున్నాను

మనం చేసిందేదీ ఊరికేపోదు అనుకున్నాను

అవసరానికేదీ అక్కరకురాదని తెలుసుకున్నాను!

అలా కాలంతోపాటుగా సాగిపోయా నేను..

మంచీచెడు వ్యత్యాసాలు వెలివేయబోయాను

ప్రేమను పంచి ఇప్పుడు అడుక్కుంటున్నాను

ఇవ్వాలి ఆశించరాదని సూక్తులు వింటున్నాను!

ఆకలిచచ్చి ఏం తినాలని అనిపించక నేను..

కడుపువీపు కలిసి అతుక్కున్నట్లున్నా కూడాను

ఒడ్డున ఒంటరినై విషాదాన్ని నీటిలో కలిపాను

జీవితం ఇచ్చే తీర్పు కోసమై వేచి ఉంటాను!