కన్నీరంతా కలంలో నింపి కాగితాన్ని తడిపితే
వియోగం హద్దుదాటి కవితగా మారిపోయింది
అప్పుతెచ్చి అక్షరాలతో వేదనాదప్పిక తీర్చబోతే
పదాలు కరువై అసంపూర్తి పంక్తి చిన్నబోయింది
ముగియలేదని ఊపిరాపి నిండుజీవితాన్ని కోరితే
స్మృతులెగసి నిరీక్షణాశృవులై ఆడ్డుకట్టని తెంపింది
ఇంకిన కన్నీరు కనబడనీయకుండా నవ్వేయబోతే
ఒంటరితనపు ఎడారి జ్ఞాపకాలని ఒయాసిస్సులంది
ఓటమే శత్రువుగానెంచి నిబ్బర అస్త్రం సంధించబోతే
ఎక్కుపెట్టిన బాణం గురితప్పి నన్నే గాయంచేసింది
కలసిరాని కాలాన్ని కసితో కసురుకుని జీవించబోతే
గతి నేనేనంటూ మృత్యువు పరాయిపంచన చేరింది
గాయం కనబడకుండా మనసుకి ముసుగేయబోతే
అలిగిన మది ఏడ్వలేక తనని తానే ఓదార్చుకుంది
గమ్యానికి ఆశ్రయం ఇవ్వబోయి ఆశలతో గూడల్లితే
నిరాశపొగ వేదనసెగతో మంటలెగసి కుప్పకూలింది
