నమ్మకం

నా మనసుని మళ్ళీ మళ్ళీ
తూట్లు చేస్తూనే ఉంటావు
నేను నవ్వుతూ నవ్విస్తూ
పెదవులకి కుట్లు వేస్తుంటాను.


నా దారిలో అడుగడుగునా
నీవు వదిలి వెళ్ళిపోతుంటావు
నేను స్నేహ హస్తం అందిస్తూ
హితుల జాబితాలో జోడిస్తుంటాను.


నాది నాదన్న స్వార్థంతో
అబధ్ధాన్ని ఆసరా కోరుతుంటావు
నేను మాత్రం నిజమని నమ్మేస్తూ
ఆశల వంతెననే నిర్మిస్తుంటాను.


నా నిర్మల మదిని తిట్టుకుంటూ
నిన్ను నీవు మెచ్చుకుని మురుస్తావు
నేను నీలోని మంచితనాన్ని చూస్తూ
కానరాకపోయినా ఉందనే నమ్ముతాను.

మార్పు

జీవితం దిశమార్చిందే కాని నేను కాదు మారింది
నిన్నలా నేడు అస్తమిస్తున్నా సంధ్యవేళతోపాటుగా
కాలం మారిందన్న ఆత్మవంచన చీకట్లో రంగుమార్చి
చంద్రుడిలోని బూటకపు నల్లని మచ్చ పెరుగుతుంది!

హింసలో మరిగెడి వెన్నెల వేడిరక్తపు స్నానమంటూ
పనికిరాని ఆవేశపు మాటలు వల్లెవేస్తూ నిద్రపోయింది
ఆశా ఉషోదయ కిరణాలు నిగ్రహమనే గోడపై నిటారుగా
దురాశచేసే అనాలోచిత కుయెత్తులనో చూపుచూస్తుంది!

నేను మాత్రం దశతిరిగిందని ఆనందానుభూతిని పొంది
మానవభూతమే మహనీయుడిగా మారెనని ఈలవేసేసి
సగం మారినా సరే మనిషి స్వఛ్ఛదవళమని నమ్మబోతే
నపుంసకతనరం వలలో చిక్కినా నరుమారడని నవ్వింది!

రాయి కరిగి శిల్పమైతే పాషాణమే తరిగి నెచ్చెలౌతుంది
మారాలన్న సంకల్పం ముందు నవ్విన నాపచేనే పండి
వంగి మానవత్వానికి సలాములే చేసి గులాము అంటే
మనుగడే ప్రకాశవంతమై జీవితం స్పటికమై మెరుస్తుంది!

నేను నేనే

నేనో కలని, కవ్వించి ప్రేమించకు
ప్రేమిస్తే పలకరించి ప్రస్తావించకు
ప్రణయవీచికలు వచ్చి పోతాయి
నిశ్చలం అని చెప్పి నమ్మించకు!

నేనో పువ్వుని, మురిసి తృంచకు
తృంచి హారమని నీవు ధరించకు
పరిమళంలేని పూలు వాడతాయి
కాగితం పువ్వేనని విసిరివేయకు!

నేనో జ్వాలని, వింజామరై వీయకు
వీచి వలపుసెగలు రేపి జ్వలించకు
రగులుతున్న కోర్కెలని ఆర్పివేయి
నివురుగప్పిన నిప్పును రాజేయకు!

నేనో కన్నీటిని, జాలిపడి తుడవకు
తుడిచి పవిత్రతను పొందాలనుకోకు
పాపపుణ్యాలు పకపకా నవ్వుతాయి
స్వచ్ఛమైన ఆరాధానని ప్రేమనుకోకు!

నేనో తెల్లకాగితాన్ని, పిచ్చిగా రాయకు
రాసి నిఘంటువులో అర్థాలు వెతుకకు
మసిబారిన మనసుకి సున్నం పూయి
నీ నిర్లజ్జ వైఖరిని వేరొకరి పై నెట్టేయకు!

ఏది ఏమిటో!

అక్షరాలకీ ఆలోచలకీ లింకు దొరక్క లంగరువేసి

అంతరంగాన్ని అదిమేసి సంబరమే చేసుకోబోతే
పదానికీ పద్యానికీ వ్యత్యాసమడిగితే ఏంచెప్పేది?
అక్షరాలనే అందంగా అమర్చి పదమని పలకనా
పదాల సమూహాన్నే మాటల మూటలని చెప్పేసి
మదిమాటల్ని పదిలంగా పోగుచేసి పద్యమననా!!

ఊహలకీ ఉధ్వేగాలకీ పొత్తు కుదరదని వదిలివేసి
మంచీ చెడని మనసునే మధించి మచ్చిక కోరితే
బంధమే పెనవేసి మదిని బంధించబోతే ఏంచేసేది?
పైకి కనబడేది శిల్పమైనా లోన కరిగేది వెన్నకాదా
కలనైనా చెప్పలేని ఊసుల రంగుల చిత్రమే గీసేసి
భావాలకే అక్షర రూపమిచ్చి కవిత్వమంటే కాదా!!

ఆశలకీ ఆశయాలకీ సాంగత్యమే లేక సంకెళ్ళువేసి
బ్రతుకున సంకల్పమే లేదని సంఘర్షణే చేయబోతే
నీట ప్రతిబింబమే చూపి నింగినని పొగడ ఏంకోరేది?
సరదాగా తాకి సాన్నిత్యమే చూపితే స్నేహమననా
కలిసి చెలిమని చేతులు నలుపుతూ కబుర్లే చెప్పేసి
వ్యంగ్యంగా వరుసలే కలిపేసి రాస్తే సాహిత్యమగునా!

(బ్లాగ్ లో 400 పోస్ట్లని రాసి మీ అభిమానాన్ని పొందాలని నేను చేసిన ప్రయత్నంలో మీరు ఇబ్బంది పడి నన్ను సంబరపెట్టిన మీ అందరికీ అంజలి ఘటిస్తూ పద్మ అర్పిస్తున్న చిరు చందన కుసుమాలే ఈ వందనాలు_/\_ _/\__/\_ )