ఆ రూపం..

నిత్యం తలపులతో మ్రోగేటి గుండె లయలు
తన్మయ నర్తనతో ప్రతిధ్వనించు మువ్వలు..
  
ఊహలు తుమ్మెదలై వదనాన్ని ముద్దాడగా 
చిరునవ్వు అధరాల తేనె జుర్రుకోక ఆగునా..

హృదయంలో వలపు ఉచ్ఛ్వాసై ఊపిరి పోయ 
మరో మదిలో సుగంధభరిత నిచ్ఛ్వాస ఛాయ.. 

సరసాలతో ఆలింగనమైన ప్రణయ సామ్రాజ్యం 
విడిపోని సుందర సుమధుర సువిశాల జగం..   

ప్రేమని కనురెప్పల్లో దాచుకున్న కలువపువ్వు 
వెన్నెలై లేని కోరికల్ని రెచ్చగొడుతుందా నవ్వు..

నవరసాలు ఉన్న అమాయక ముఖకవళికలు
ప్రతిజన్మ నీవేనని చేసుకుంటున్న ప్రమాణాలు..   

నేరం..

వాహ్ వా...ఎంత అందమైన ఆత్మవంచన

కవితలని పద్యాలని పదాలు పేర్చి రాయడం

శవమై తనని తానే భుజాలపై మోసుకోవడం

అద్దాలంటి అక్షరాల్ని అమ్ముకోవాలన్న ఆశతో 

అందరూ అంధులున్న నగరంలో తిరగడం!!

పాడెకమ్మీల కర్రను వేణువుగా మలచి మీటి

శ్రావ్యమైన రాగాన్ని వినిపించాలి అనుకోవడం 

నిరాశ నిట్టూర్పులతో స్మశానమంతా నిండగా

చచ్చిన ఆశలకు ఊపిరి పోయ పూనుకోవడం 

వేదనలు పురివిప్పి నాట్యం చేస్తూ నవ్వుకోగా  

ఆనందకేళీ విలాసమే అదంటూ మురిసిపోవడం 

అంచనాల అంకురాలన్నీ చెదలుపట్టి కూలిపోగా  

అందమైన ఆలోచనలే ఆరోగ్యకరమని అల్లుకోడం 

గాయాలు సరసమని సలపరాన్ని మరీ పెంచగా    

కన్నీరు రానీయకంటూ నవ్వులో దాచుకోవడం!!

భావాల గొంతుపిసిగి ఆత్మహత్య చేసినంత పాపం   

మాతృ శోకం..

నా భారతమాత రోజూ రోధిస్తూనే ఉంటుంది
సాత్వి సీతమ్మ రోజూ అంగట్లో అమ్ముడౌతూ
కుంతీ మాత మాతృత్వం మనోవేదనపడుతూ
రాధ భక్తి భాగవతాన్ని బేరీజు వేసి నవ్వుతూ
మనుషుల మానవత్వం మంటగలిస్తే చూస్తూ..

నా దేశం శిరస్సు దినదినం వాల్చేస్తూ ఉంది
యువత నిస్తేజమై విదేశాలకు వలస వెళుతూ
నీరుగారిన నిరుద్యోగులు సోమరులై తిరుగుతూ
అవిటిదైన పేదరికం దాహం తీర్చని కుంటుతూ
అగుపడ దిక్కుతోచని అభివృధ్ధి నింగిని చూస్తూ..

నా మాతృభూమి తనలోని మనల్ని ప్రశ్నిస్తుంది
మనం కలగన్న స్వాతంత్ర్యం ఇదా అనడుగుతూ
భగత్ సింగ్ ఇది కోరెనా ఉరితాడుకి వేలాడుతూ
సుభాష్ చంద్రబోస్ చెప్పెనా ఎటో మాయమౌతూ
లేక బాపూజీ నేర్పెనా హేరామని ప్రాణం విడుస్తూ..