భావాలను ఏమార్చి నవ్వడం సులభమేం కాదు
విరిగిన మనసును అతికినా కనబడతాయి గీతలు!
నా రక్తంతోనే తడిసారి ఎర్రబడ్డాయి నా చేతివేళ్ళు
గాజుమదిని నమ్మడం తప్పని తెలిపాయి గాయాలు
ఇంకెన్ని కోరికలు కలలను కప్పెడతానో తెలియదు
కానీ పుట్టిపోయేది వట్టిచేతులతో అంటారు లోకులు!
నన్ను ఎవరో తలచుకుంటున్నారని చెప్పె వెక్కిళ్ళు
కొత్తగాలి తెచ్చేను కబురని తెరచి ఉంచాను కిటికీలు
నవ్వి ఆహ్వానిస్తుంది వేడుకో వ్యధో అర్థంకావడంలేదు
జీవితానికి తర్ఫీదుఇస్తున్నా ఒకటేనని వెలుగునీడలు!
చెవిటి మనసుఘోష చేస్తుంది గులకరాళ్ళ చప్పుళ్ళు
నిండుగా తమ పాత్రని పోషిస్తూ అలసినాయి బాధలు
ఆనందమా నువ్వు నీ పాత్రని ఎలా పోషిస్తావో తెలీదు
అప్పుడప్పుడూ వచ్చి ఇచ్చిపోరాదా కొన్ని సంతోషాలు!
సంతోషాలని వచ్చి సంబరాలు చేయమంటూ మీరు పంపిన ఆహ్వానం అందుకుని త్వరగా రావాలని కోరుకుంటున్నాను.
ReplyDelete
ReplyDeleteఅయ్యో రామ ! ఎప్పుడు చూసినా ఎద రొద సద లే నా :)
ఎప్పుడు చూసిన మదిరొద
చప్పుళ్లేనా జిలేబి! చక్కని చుక్కా !
రొప్పుచు రోజుడు ధుమధుమ !
గప్పున విడువుము శుభాంగి కావ్య కుమారీ !
జిలేబి
మది రోదన కావ్యంగా ఆహా ఓహో కానీ మనకీ మనవారికీ అమ్మో అబ్బో వద్దే వద్దు..
ReplyDeleteమది రుదిరమై కన్నీరు ఎరుపెక్కినా...
ReplyDeleteశ్వేత వర్ణపు మందహాసపు ముసుగే జీవితమౌనా
జీవితంలో సుఖదుఃఖాలు వెలుగునీడల వంటివని మీరే రాసినారు.
ReplyDeletewhy sad?
ReplyDeletenavvutoo bharata kali
గడచినదే తలచుకుని విచారించి లాభంలేదండీ
ReplyDeleteజీవితం అంటేనే వ్యధలు వేదనలు వాటితోపాటు ఆనందాలు నవ్వులు అన్నీ వాటి సమయం వచ్చినప్పుడు పాత్రలు సక్రమంగా పోషిస్తాయి. మనం నిమిత్తమాత్రులం అంతే!
కష్టసుఖాలని వాస్తవిక దృక్పథంతో ఆలోచించడం కష్టమే ఎందుకంటే వాస్తవాన్ని ఎదుర్కొనే గుండె ధైర్యం అందరికీ ఉండదు. కవిత వేదనతో కూడినా బాగుంది మీరు పదాలని పేర్చి వ్రాసిన తీరు.
ReplyDeleteనీకేల ఇంత నిరాశ
ReplyDeleteనీ కన్నులలో కన్నీరేల
అంతా దేవుని లీల
నీ మదిలోని వేదనలన్నీ
నిలువవులే కలకాలం
వాడిన మోడు పూయకమానదు
వచ్చును వసంత కాలం
ఆశనిరాశలు దాగుడుమూతల
ఆటేలే ఈ లోకం ఆటేలే ఈ లోకం
కష్టసుఖాల కలయికలోనే
ఉన్నదిలే మాధుర్యం జీవిత మాధుర్యం
ఆశనిరాశల మధ్య అభివృద్ధిని వారధిగా నిర్మించుకుంటే ఆవేదనకు తావుండదు. ఆవేదన చెంది ఆవేశంతో పోటెత్తించుకోవడం ఎందుకు. అనుభవాల నుండి పాటం నేర్చుకుని చూస్తే జీవితం ప్రతికోణంలోనూ అవగతమవుతోంది-హరినాధ్
ReplyDeleteGood But Sad :(
ReplyDeleteమనిషై పుట్టినాక మదిరొద తప్పదు.
ReplyDeleteనమ్మకం మోసపోయినప్పుడు కలిగే మానసిక వేదన ఎప్పటికి సమసిపోదు. మనసు భరించలేక పోతోంది జ్ఞాపకాల ఉలి దెబ్బలని, అలా రాలిపడ్డ ఆశలే గమ్యం చేరేలోగా చిగురించి మరో దారి చూపుతుంది.
ReplyDeleteవేదనలు అక్షరాలుగా బయట పడినట్లున్నాయి మది అగాధాన్ని తవ్వుకుంటూ మీ కవితలో.
ReplyDeleteవేరొకరిది మోసం ఆ పైన విరహం యెంతసేపు యివే కధలు అందరీ ఇవే వ్యధలు అనుకుంటే ఎలా? మనలో లోపం దాగి ఉన్నప్పుడే మనం బాధపడతాము అనిపిస్తుంది నాకు.
ReplyDeleteభలే చెప్పారండీ....ఎవరైనా మోసం చేసారు అని ఏడ్చి చచ్చేవాళ్ళంటే బోల్డంత కోపం వస్తుంది నాకు...మగాడితో సమానంగా ఉండాలనుకుంటారు మగాడిలాగా ఉండాలని కోరుకోరు. ఏ మగాడైనా నేను నమ్మిన ఆడది నన్ను మోసం చేసిందీ, నాకు భరణం కావాలీ, ఆస్థి కావాలీ అని ఏడుస్తున్నాడా ? ఆడవాళ్ళకే ఎక్కడలేని ఏడుపులూ :(((
Deleteనీహారికగారు ఎవరైనా మనల్ని మోసం చేసారు అంటే ఇక్కడ మోసపోయింది మగ అయినా ఆడయినా అది వారి అతి మంచితనమో లేక చేతకానితనమో అయ్యిఉంటుంది. జరిగిన దానికి వేదనపడక బయటపడే మార్గంలో ధృఢసంకల్పంతో పయనించాలి అంతేకానీ ఏడ్చి నిరాశతో ఏం సాధిస్తాము.
Delete"నా రక్తంతోనే తడిసారి ఎర్రబడ్డాయి నా చేతివేళ్ళు"
Deleteఅనే వాక్యం ఆ తిరుగుబాటునే సూచిస్తుందనుకుంటాను!
{పద్మార్పిత గారు చెప్పాలి}
అన్ని మోసాలూ మన అమాయకత్వం వల్లనే జరగవు లెండి.
కొందరు ఇతర్ల కష్టాన్ని దోచుకుని బతకాలని శపధం పట్టి ఉన్నారు - నిజం!
అన్ని ఏడుపులూ కూడా ఒకటి కాదు.
ఆడకష్టాలు ఆడవాళ్ళవి.
మగకష్టాలు మగవాళ్ళవి.
బార్లు మగవాళ్ళకి:-)
పబ్బులు ఆడవాళ్ళకి:-(
హరిబాబుగారు...తిరుగుబాటు ఎందుకండీ
Deleteఎవరి దారి వారిది...బార్లకి వాళ్ళు పబ్బులకు వీళ్ళు
మీరు చెబితే కాదంటామా... :) :) :)
Thanks:-)
Deleteమనసులోని భావాలు ఎన్నో
ReplyDeleteమరువలేని గాయాలు ఎన్నెన్నో..
మనిషికి మార్పు సహజం
జీవితంలో మరువలేనివి ఇంకెన్నో
ఇదే జీవితం...అనుభవించు అనుక్షణం
ప్రతీ మదికి ఒక కధ
ReplyDeleteదానికి ఎన్నెన్నో వ్యధలు
కధ మారదు వ్యధ తీరదు
గాయం అయితే నొప్పి
గుండె పగిలితే కన్నీరు వస్తుంది
జీవితమంటే కష్టం రాకుండా ఉండదు
సుఖం వచ్చి కష్టాన్ని చెరుపుతుంది
అంతవరకూ వేచిచూడక తప్పదు..
వ్యధ చెందితే మనసు కొల్లేరు అవుతుంది.
ReplyDeleteవర్ణన బాగుంది అనుకుందామంటే వ్యధలు వదలవు ఎప్పటికీ...హ హ హా
ReplyDeleteఎవరి బాధ వారిది.
ReplyDeleteకొంత మంది బాగుపడుతుంటే ఓర్వ లేక నవ్వు నటిస్తు నట్టేట ముంచి ఏడ్చే రకం.. ఇంకొంత మంది మా కంటే ఎదిగిపోతారని తెలిసి ఎలా ఐన వారి ప్రమేయం ఉన్నా లేనట్టుగానే వ్యవహరిస్తు ఎదుటివారికి ఇబ్బంది కలిగితే లోలోపల ఆనందిస్తూనే పైకి ఏడుపు నటించే రకం.. అసలు సిసలైన బాధను బాధగా సంతోషాన్ని సంతోషంగా స్వీకరించేవారు ఒక్క తల్లిదండ్రులే వారి తర్వాత భార్యకు భర్త భర్త కు భార్య.. తక్కిన వారు మొసలి కన్నీళ్ళు నటిస్తు ఆ కుతంత్రపు కన్నీళ్ళ కుంటలో ఇతరులను తోసి లోలోపల దాస్టిక ఆనందాన్ని పొందుతారని నా అభిప్రాయం పద్మ గారు.
తెలుగు మహసభ శుభాభినందనలతో
ఎండిన బీడులాయే గుండెలు, కురవని మేఘాలు అయినవి కళ్ళు, వేసవి గాలులే ఉచ్ఛ్వాస నిశ్వాసాలు...ఇంక తప్పక శోకసాగరం అయ్యెను మనసు అంటారా.
ReplyDeleteOhhhhh sad :(
ReplyDeleteమనసు చెందే వేదన తీర్చడం ఎవరితరం మేడమ్.
ReplyDeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDeleteవేదనతో అయితే భావం పొంగును అని రుజువు చేశారు ఈ కవిత ద్వారా
ReplyDeleteవేదనతో రగిలిపోయే వారికి ఎప్పటికీ నిద్రలేని రాత్రులే మిగులుతాయి.
ReplyDeleteఇలా ఎంకెన్నాళ్ళు మదిరోదన పద్మార్పితజీ
ReplyDeleteనిండుగా తమ పాత్రని పోషిస్తూ అలసినాయి బాధలు
ReplyDeleteఆనందమా నువ్వు నీ పాత్రని ఎలా పోషిస్తావో తెలీదు..Nice
ఆక్షరాభిమానులు అందరికీ నమోఃవందనములు _/\_
ReplyDelete