కిలకిలారావం.

నెమలి కాళ్ళకే గజ్జలు కట్టి నాట్యమే నేర్పాలని
నేర్చిన భంగిమలనే వయ్యారంగా చేసి చూపితే
బ్రతుకుబాటలో నర్తించక చూసి అడుగేయమంది!

కోయిల గొంతుకే గాననిధిని బహూకరించాలని
సరిగమలనే సాధన చేసి శృతిలయలతో పాడితే
జీవనపయనంలో శృతితప్పినా గతి తప్పవద్దంది! 

హంసకి పాలునీళ్ళని వేరుచేసే విద్యనొసగాలని
నైపుణ్యమంతా రంగరించి నాణ్యతనే తెలుపబోతే
మనుషుల్లో మంచిచెడులెంచి  మసులుకోమంది!

కోడిపుంజు తురాయినే మెలిపెట్టి తెల్లవారిందని
చెప్పి, నిదురలేపి బధ్ధకం వీడమని భయపెడితే
ప్రణాలికలు పద్ధతులు ప్రజలకే తప్ప పక్షులకేలంది!

చిలుక ఎరుగని పంచదార పలుకులే చెప్పాలని
నోటికి వచ్చిరాని మాటలన్నీ వక్కాణించి పలికితే
మనిషికి వరం మాటలే ఆచితూచి మాట్లాడమంది!

పావురాలు ఎరుగని ప్రేమపాఠాలు వివరించాలని
ఆరిందానై అనురాగబంధాల గురించి చెప్పబోతే
నేటి లోకం తీరుతెన్నులు తెలుపుతూ ప్రేమేలేదంది!

చూపొకటే


నా కళ్ళు నిన్ను చూసినంతనే..
కలలకి ప్రతిరూపమే కనపడింది!

సరిహద్దులు దాటిన ఆనందమే..
శ్వాసను సువాసనతో నింపింది! 

అలలే మైమరచి తెమ్మెరై ఎగసే..
వాలుజడ నల్లనికురులే విప్పింది!

ఆగలేనన్న జవ్వని యవ్వనమే..
కౌగిలిలో ఒదిగిపోయి మురిసింది!
 సిగ్గుతో గుండె చెప్పలేని ఊసులే..
సడిచేయని కంటిభాషగా మారింది!

నింగి సంబరంతో నేలనే తడిమేసె..
ఇరువురొకటై సాక్ష్యం చెబుతామంది!

చేతులే కలిసి మనసులు బాసచేసె...
రెండుకళ్ళే అయినా చూపొకటేనంది!

అంతిమతీర్పు...


అవసరాలు తీర్చుకోవడానికి ఆసరా ఏమో!
అబద్ధపు స్నేహం అత్యవసరమని అన్నావు..

అనవసరం అని చెప్పే ధైర్యము లేక ఏమో!
ఆవేశాన్నే అణచివేసానని అలుగుతున్నావు..

అనునయించడం నీకసలు చేతకాకనో ఏమో!
అనురాగమని అక్కడక్కడా తాకుతున్నావు..

అధముడివైనావు నీకదేమి జాడ్యమో ఏమో!
అణువణువూ కొవ్వెక్కి ఆబగా చూస్తున్నావు..

అందిన అందమే జుర్రుకుని అలసినావో ఏమో!
ఆశ్రయించి అరచి గోల ఏలని అణచివేసినావు..

అబలకి దక్కిన వరం శాపంగా మారెను ఏమో!
అబాసుపాలైనావని అంతిమతీర్పు ఇచ్చినావు..

చావుగడియ

ఆత్మలన్నీ ఏకమై అనందంగా నర్తించమంటూ
ఆశలనే అణచివేయమంటూ అర్తనాదమేచేస్తూ
తీరనికోరికలు ఎందుకే నీకు కొరివిదెయ్యమంటే
తీరికేలేదని తెగ నీలిగి తిట్టుకున్నాను అప్పుడు!


 
జీవిత అంతరార్థమే భోధపడినాక బోరుమంటూ
జీవంలేని నికార్సైన నిండుచీకటినే నే ప్రేమిస్తూ
పిశాచాలనే పీడకలలో పండువెన్నెలై రమ్మంటే
పిచ్చని ప్రేతాత్మలే పగలబడి నవ్వాయి ఇప్పుడు!


సమస్త బంధాల్ని కాల్చి బూడిదచేసి వీడ్కోలంటూ
సమాధిలోపల స్వఛ్ఛమైన మనసునే పూడుస్తూ
గంపెడు ఆశతో చావునే చెలికాడుగా మారమంటే
గడియవస్తే గొంతు నులుముతాననె అది ఎప్పుడు!



రా...

బూటకపు ఎత్తుగడల పొగమంచు శిఖరాన్ని తాకి రా

మది వైశాల్యాన్ని కొలవాలంటే తలదించి కొలుచుకో రా

తప్పొప్పుల ఆటుపోట్లలో ఒప్పుల్ని మచ్చిక చేసుకుని రా

వెన్నెలే కాదు సూర్యకాంతికి మాడి మసి పూసుకుని రా

వీధినేం వెలగబెడతావు ఇంట్లో దీపం ఉందో లేదో చూసి రా

ఆనంద అలలతీరం తాకాలి అంటే కష్టాల కడలిని దాటి రా

పసిడిరధం పేదవాని గుడిసెచేరదు నడిచి లోపలికివెళ్ళి రా

నిచ్చెనెక్కే ప్రయత్నమేం చేయకనే నింగిని నింధించకు రా

ఎదుటివాడ్ని ఎత్తిచూపాలంటే నిన్నునీవు తెలుసుకుని రా

అన్నీ తెలిసి కూడా ఏమీ చేయలేని వాడు చేతకాని వాడే రా!