ఆశలనే అణచివేయమంటూ అర్తనాదమేచేస్తూ
తీరనికోరికలు ఎందుకే నీకు కొరివిదెయ్యమంటే
తీరికేలేదని తెగ నీలిగి తిట్టుకున్నాను అప్పుడు!
జీవిత అంతరార్థమే భోధపడినాక బోరుమంటూ
జీవంలేని నికార్సైన నిండుచీకటినే నే ప్రేమిస్తూ
పిశాచాలనే పీడకలలో పండువెన్నెలై రమ్మంటే
పిచ్చని ప్రేతాత్మలే పగలబడి నవ్వాయి ఇప్పుడు!
సమస్త బంధాల్ని కాల్చి బూడిదచేసి వీడ్కోలంటూ
సమాధిలోపల స్వఛ్ఛమైన మనసునే పూడుస్తూ
గంపెడు ఆశతో చావునే చెలికాడుగా మారమంటే
గడియవస్తే గొంతు నులుముతాననె అది ఎప్పుడు!
జీవంలేని నికార్సైన నిండుచీకటినే నే ప్రేమిస్తూ
పిశాచాలనే పీడకలలో పండువెన్నెలై రమ్మంటే
పిచ్చని ప్రేతాత్మలే పగలబడి నవ్వాయి ఇప్పుడు!
సమస్త బంధాల్ని కాల్చి బూడిదచేసి వీడ్కోలంటూ
సమాధిలోపల స్వఛ్ఛమైన మనసునే పూడుస్తూ
గంపెడు ఆశతో చావునే చెలికాడుగా మారమంటే
గడియవస్తే గొంతు నులుముతాననె అది ఎప్పుడు!
అర్పితా.... చంపెసావ్... వన్ ఆఫ్ ది బెస్ట్స్!!
ReplyDeleteవినోద్ గారు...అర్పిత అరిపించారు అనాలి :-)
Deleteకెవ్వువ్వూవ్వూ కేక :) :) :) హడలి చచ్చాను :-) సూపర్ అదరకొట్టారు
ReplyDeleteMam ultimately good pic and heart touching words.
ReplyDeleteపద్మగారు ఇలాంటి హృదయ ఆర్ద్రత కవితలు అవి భయంకరమైనా హాస్యాన్ని జోడించినా మీరే వ్రాయాలి మేము చదివి తరిచాలి. సరైన చిత్రం అత్యధ్భుతం.
ReplyDelete
ReplyDeleteఈ చావు గడియ లో 'బావ' ఎక్కడా కనపడ లేదేమిటి చెప్మా !??
జిలేబి
అర్పితా...నీ అక్షరాల్లో పటుత్వం పెరిగింది అని ఈ కవిత మరోమారు సూచిస్తున్నప్పటికీ వేదన అక్షరాల్లోనే కానీ నిజజీవితంలో బాగుండదు తల్లీ. సంతోషగా ఉండి నలుగురికీ ఆనందాన్ని పంచు అంతే తప్ప చావుకోసం ఎప్పుడూ అంటూ వేచి చూడకూడదు అని. చిత్రం చాలా బాగుంది-హరినాధ్
ReplyDeleteసమస్త బంధాల్ని కాల్చి బూడిదచేసి వీడ్కోలంటూ..అధ్భుతంగా వేదనని పండించారు!
ReplyDeleteవామ్మో నాకు చాలా భయ్యమేస్తుంది తల్లో:-)
ReplyDeleteఅప్పుడు చావమంటే No
ReplyDeleteఇప్పుడు చావు చెప్పింది No
ఇప్పుడు చావు ఎప్పుడో..:-)
ఈ కవిత మనుషుల కోసమా?కొరివి దయ్యాల కోసమా!
ReplyDeleteమరో మంచి కవిత పద్మా.
ReplyDeleteఅనుకున్నప్పుడు చావు రమ్మంటే రాదు. సమయం వచ్చినప్పుడే చస్తాము అని సున్నితంగా చెప్పావు.
beautiful painting. ur poetry is too good.
ReplyDeleteభయపెట్టి బాధపెట్టడం ఎందుకు పద్మా. నీకే చెల్లులే దెయ్యాలతో, ఆత్మలతో డాన్స్ వేయిస్తావు.
ReplyDeleteబొమ్మలోని కళ్ళని చూసి భయపడాలో
ReplyDeleteమీరు పిలిచిన చావు పిలుపుని చదివి భాదపడాలో తెలియడం లేదు.
బ్రతకడం కన్నా చావడం మిన్న అనా మీ ఉద్దేశ౦?
ReplyDeleteThis is too hard to digest but heart touching.
ReplyDeleteజీవిత అంతరార్థమే భోధపడినాక బోరుమంటూ
ReplyDeleteజీవంలేని నికార్సైన నిండుచీకటినే నే ప్రేమిస్తూ
పిశాచాలనే పీడకలలో పండువెన్నెలై రమ్మంటే
మీ రచనలు కన్నీరు పెట్టిస్తాయి.
ఆత్మలూ దెయ్యాలు అంటూ జీవిత సారాన్ని అధ్బుతమైన కవనంలో అందించారు. గొప్పగా ఉన్నాయి మేడం పంక్తుల్లో మీరు పలికించిన భావాలు.
ReplyDeleteఅద్భుతః
ReplyDeleteచావు... జీవితానికి కడసారి వీడ్కోలు. ఆ వీడ్కోలు... సస్పెన్స్‌లా ఉంటేనే చావు కూడా థ్రిల్‌. అదే వీడ్కోలు తెలిసి వస్తే.. అంత థ్రిల్‌ ఉండదేమో. చిత్రంలో నాయికను చూస్తే... చావు కూడా యవ్వనాన్ని పోగు చేసుకుని... మదన బాణమవుతుంది. కొరివిదెయ్యాలు కూడా పూలపాన్పులై రమ్మంటాయి. చావు ఘడియలు... సుమధుర క్షణాలుగా మారిపోతాయి. ఆ ఆనంద క్షణాలతో చావునే చంపే ధైర్యం మీ అక్షరాలకుండగా... మరణం.. ఒక మధుర క్షణం... అమరం.
ReplyDeleteదెయ్యాలు భూతాల సంగతి ఏమో కాని సుపర్ ఉంది బొమ్మ. నిజంగా దెయ్యలు ఇంతందంగా ఉంటే అవి మన వెంట పడ్డం కాదు మనమే వాటి వెంట పడతాం కదా సతీష్ గారు :-)
Deleteఅంతే మరి... అందంగా ఉంటే వెంటపడకుండా ఉండగలమా చెప్పండి...
Deleteఅంతే వచ్చినప్పుడు వద్దంటే రమ్మన్నప్పుడు రాదు
ReplyDeleteఎదురుచూస్తే దొరకదు. సమయం వచ్చినప్పుడే ఏదైనా అవుతుంది చావే కాదు అన్నీ. కవిత చిత్రం రెండు అదిరినవి అర్పిత.
This comment has been removed by the author.
ReplyDelete