కృత్రిమం..

ఎంత దూరానున్నా ఎప్పుడూ ఎడబాటు అనిపించలేదు
ఎదురుగా నిలబడున్నా ఇంతకూ నువ్వెవరన్న ప్రశ్నే..
నా అన్న భావం పరాయిదై వలపు వగరుగా అనిపించి
నకిలీతనపు నవ్వులద్దుకుని నగ్నంగా నర్తిస్తున్న నైజం!

పలికినా పలక్కపోయినా మౌనంలో భాష కొరవడలేదు
ఇప్పుడు పదే పదే పిలిచి పలుకరించినా ఏదో దిగులే..
నా వాడు కాడన్న సంశయంతో ముద్దుగా పిలవాలన్నా
ఎందుకో వద్దని లేని గాంభీర్యాన్ని అద్దుకున్న ముఖం! 

తిన్నావాని అడిగితే చాలు కడుపునిండి ఆకలేవేయలేదు
వెళుతూ వెనుతిరిగి చూస్తే వస్తాడన్న నాటి ధీమాయే..
నాతో లేడంటూ నేటి కన్నీటికి కారణమై ఏం చెప్పాలన్నా       
మాట్లాడొచ్చానడిగి మాట్లాడబోయి పలికితే అంతా మౌనం!

బంధానికి బలమని నవ్వబోతే ఆ నవ్వులో జీవమేలేదు
అది చూసి అనురాగమే ముడులు విప్పుకుని ఎగిరె..
నాది నాదన్నది నన్నువీడి ఇంకెవరితోనో ముడివడిపోయి
ఎప్పటికైనా పరాయిదాన్ని నేనేనన్నది ముమ్మాటికీ నిజం!