మూగబోయిన భావం

అనురాగపు సిరా తరిగి నా కలం మూగబోయింది

తడారినకుంచె బండబారిన మదిని ముద్రించనంది

ప్రేమపొందని అక్షరాలు ఒత్తుల్లేని అనావిష్కృతాలై

భావాలని ఎదలోనే బంధించి మూగగా రోధించింది!

అంతరంగపు మరువని తలపులు చదరంగమాడాయి

పరిమళించని జ్ఞాపకాలు విరియలేమంటూ వాడాయి

తోడులేని ఒంటరితనం ఒకవైపు పూడిపోయిన వేణువై

మది ఆర్తనాదాన్ని మౌనరాగాలుగా ఆలపిస్తున్నాయి!

అందలం ఎక్కిన ఆలోచనా సౌరభం కుప్పగాకూలింది

తనువు గాయమైతే మానేది, మనసుకి గాయమైంది

ప్రేమార్తితో ఎదురుచూస్తున్న గుండె అనురాగధారలంటి

ఓదార్పుని ఆశిస్తే ఆ పదమే దాని అర్ధం ఏమనడిగింది!

రెప్పలులేని కళ్ళు తెరచినా మూసినా కన్నీళ్ళేవస్తాయి

వ్యధ నిండిన మది ఏం రాసినా నిట్టూర్పులై రాలతాయి

రాయాలంటే భారమైన మది అనురాగపు కడలిలో కరిగి

భావంపొంగి కవితాక్షరాలకి ఊపిరులూది జీవంపోయాలి!