చేజారిన

పసితనానికీ పరిపక్వానికీ నడుమ ప్రేమబీజమేసి
అంకురించని అనురాగానికి పరిపూర్ణత్వం జోడించి
వికసించని పువ్వులోని పుప్పొడంతా మాయంచేసి
ఫలం అందించలేదంటూ నిందలుమోపడం ఎందుకో!

అదిమిపెట్టిన ఆశలన్నింటినీ ఆలోచనాక్షరమాలల్లి
స్వయంవరానికి రానన్న వరునికి వలపుపీఠమిచ్చి
కళ్యాణ తోరణం అనుకుని తమలపాకుల పందిరల్లి
బంధమేదో బహుగట్టిది అంటూ విందులు ఎందుకో!

పతనమైన పరిచయంలో నుండి పుట్టిన భావాన్ని
గొంతు నులిమేసి రాగం రంజింపజేసిందంటే నమ్మి
కాలిన కాలితో వెర్రిగెంతులేస్తూ చేసిన తాండవాన్ని
మెచ్చి చప్పట్లు కొట్టారంటూ తెగసంబరం ఎందుకో!

అవనికీ అంబరానికీ నడుమ అంచనాల్లేని నిచ్చెనేసి
చలనంలేని చెలిమిలో చంచలమైన నెచ్చెలిని గాంచి
మెండైన మైత్రినందీయలేని అల్పాయుష్షుపై బాసచేసి
దరహాసంలో దగ్గరైన దుఃఖాన్ని బంధించడం ఎందుకో!