రేపన్నది నేను లేకుండానే మొదలై...
సూర్యోదయాన్ని నేను చూడలేకపోతే,
కన్నీటినే తుడుచుకుని సాగిపో నేస్తమా
సూర్యచంద్రులే నీ నేస్తాలనుకో మిత్రమా!
నీవు నన్ను ఎంతగా చూడాలనుకుంటావో
నేను నిన్ను అంతగా చూడాలనుకుంటాను
తలచుకున్నదే తడవు వెక్కిళ్ళుగా వస్తాను!
వాగ్దానం అయితే చేయబోను రేపు నీదేనని...
నేడు మాత్రం నీ ఆత్మవిశ్వాసమై తోడుంటాను,
నమ్మకానికి ఆదరిన నీవుంటే ఈ దరిన నేనుండి
నా అసంపూర్తి విజయాల్ని నీలో చూసుకుంటాను
కాబట్టి తలుచుకో చాలు నీ గుండెల్లో నేనుంటాను!
సూర్యచంద్రులే నీ నేస్తాలనుకో మిత్రమా!
నీవు నన్ను ఎంతగా చూడాలనుకుంటావో
నేను నిన్ను అంతగా చూడాలనుకుంటాను
తలచుకున్నదే తడవు వెక్కిళ్ళుగా వస్తాను!
వాగ్దానం అయితే చేయబోను రేపు నీదేనని...
నేడు మాత్రం నీ ఆత్మవిశ్వాసమై తోడుంటాను,
నమ్మకానికి ఆదరిన నీవుంటే ఈ దరిన నేనుండి
నా అసంపూర్తి విజయాల్ని నీలో చూసుకుంటాను
కాబట్టి తలుచుకో చాలు నీ గుండెల్లో నేనుంటాను!
వావ్ సో బ్యూటిఫుల్ మై ఫ్రెంఢ్. థ్యాంక్యూ
ReplyDeleteస్నేహానికి సరైన న్యాయం ఇదే అన్నంతగా అలరించావు అర్పిత, భవ్యం నీ ప్రతీ అక్షరం మరియు చిత్రం-హరినాధ్
ReplyDeleteఇటువంటి స్నేహం అందరికీ దక్కాలి. చాలబాగుంది పద్మగారు.
ReplyDeleteఅధ్భుతః
ReplyDeleteమాకు మీ దోస్తి చాలా ఇష్టం.
ReplyDeleteమిత్రమ త్యాంక్యు
ReplyDeleteస్నేహమో, బంధమో.. మొత్తానికి మనమేం చేసినా ఒక బలం ఉండాలి. లేకుంటే ఆత్మవిశ్వాసానికి బూస్ట్‌ ఉండదు. ఆ ధైర్యం ఎవరైనా స్నేహమా, ప్రేయసా, పేగుబంధమా అని లేదు. తలుచుకుంటే కళ్లముందు కనిిపంచే ఆ ప్రేరణ ఇచ్చే మూర్తిమత్వాన్ని చూపించినందుకు థాంక్స్‌.
ReplyDeletevery nicely said
DeleteGreat poem padma. thank you.
ReplyDeleteమీ రాతలతో మాకు తెలియని మరో కొత్తకోణాన్ని ఆవిష్కరిస్తున్నారు..పద్మ గారు
ReplyDeleteస్నేహానికి మీరు ఇచ్చిన నిర్వచనం చాలాబాగుంది పద్మగారు.
ReplyDeleteస్నేహం అంటే ఇదేరా అనే లెవెల్ లో వ్రాశావు. ఇంత అందమైన స్నేహం దొరికితే ఎంత అదృష్టమో!
ReplyDeletethank you my friend ;)
ReplyDeleteపద్మగారు మా ఫ్రెండ్స్ గ్రూప్ అంతా ఈ కవితని షేర్ చేసుకున్నం. త్యాంక్సండి
ReplyDeleteస్నేహబంధము ఎంత మధురము, చెరిగిపోదు తరిగిపోదు జీవితాంతము
ReplyDeleteభవిష్యత్ కాల కాల్పనిక అనిశ్చిలో ఒక ఒక ఆరాధ్యకుడి ఆపన్న మిత్రురాలి అదృష్యాన్ని సందర్భంగా మలిచి మీహృదయానుభూతిని జోడించి సమపాళ్ళలో లిఖించబడ్డ కవిత.
ReplyDeleteపూర్వం కవులు పురాణేతిహాసాల్లో ఒక సందర్భాన్ని అష్టాదశ వర్ణనలతో వర్ణించేవారు, దాన్ని ప్రభంధం అంటారు... భవిష్యత్తును ఊహాగా మలిచి వ్యాపకంలో జ్ఞాపకమై, ఆచరణలో ఆత్మవిశ్వాసమై చిత్రకాలం తనలో మిగిలిపోయే భావాల్ని హృద్యంగా జొప్పించి అవాగ్దానభారితమని అంటూనే హృదయం ద్రవించే వాగ్దానమిచ్చారు... సలాం! మేడం...
నేనూ ఉన్నాన్ను... మర్చిపోయారా బహుకాల దర్శనమని... :-) మీ నేనున్నాన్ను నాకు నేనున్నానన్నట్టు నన్ను ఇంకో నన్నులా అనిపించేట్టు చేస్తోంది...
ReplyDeleteమీ స్నేహమయ హస్తాన్ని అందించి హృదయాన్ని మీటినారు అంటే అపార్ధం చేసుకోకండి. వండల్ఫుల్ కవిత.
ReplyDeleteకవిత ద్వారా స్నేహ హస్తాన్ని చక్కగా అందించారు.
ReplyDeleteమనసుని తాకిన కవిత.
ReplyDeleteఅధ్భుత స్నేహమయి అనురాగం పంచినట్లుంది మీ కవిత. చిత్రం కూడా నప్పింది.
ReplyDeleteస్నేహానికి నీరాజనం మీ కవిత
ReplyDelete